Po bëhemi shoqëri pa asgjë të shenjtë
Agjensia e Lajmeve SOT, 31 Mars 2012 02:00
Nga Faton ABDULLAHU
Në shoqërinë ku nuk ka personalitete
historike, ku nuk ka ngjarje e veprime të rëndësishme nga e kaluara, të cilat
meritojnë pa pikën e dyshimit të quhen të mëdha e të cilat nuk kontestohen nga
shumica e qytetarëve, të cilat gjithashtu nga shumica dërmuese e qytetarëve
konsiderohen vlera të çmuara gati të shenjta, ajo shoqëri i ka hapur vetes
problem shumë të madh, plagë shumë të rëndë dhe shumë shtrenjtë të riparueshme.
Ne gjithnjë e më shumë po bëhemi shoqëri e tillë. Është hapur “kutia e
historisë tonë”, është hapur me thyerje “sefi” ku janë ruajtur, mbikëqyrur me
kujdes e xhelozi, figurat e ndritshme të historisë sonë, aty ku janë deponuar
ngjarjet madhështore të identitetit tonë, aty ku e kaluara e jonë e ka moralin
dhe drejtësinë, të mirën dhe të përjetshmen, busullën për ecje tutje, aty ku
mbi të gjitha e para se gjithash, ka shqiptarizëm të mirë, aty ku ka togvlera
që lidhin, shtrëngojnë dhe mbajnë bashkë edhe pjesët më të skajshme të tokës
dhe kombit tonë. Po thyhet e po përdhunohet kjo fole, të cilën e kanë të gjitha
kombet e të cilën e ruajnë me kujdesin e shtuar dhe përkushtimin fanatik, sepse
e dinë se për ta krijuar një të tillë është shumë e vështirë, sepse duhet të
kalojë shumë kohë, duhet të bëhen shumë flijime, duhet të bëhen shumë punë, të
derdhet shumë gjak e djersë dhe për më shumë që ato ngjarje e personalitete të
deponohen aty ku janë dhe të mbeten ashtu si janë duhet jo vetëm një herë të
kalojnë në shumë teste të historisë.
Tash sa kohë në emër të një
demokracie të përçudnuar të një demokracie të interpretuar sipas interesave e
tekave antishqiptare, në këtë kuti në këtë “sef” të shenjtë e cila edhe nëse ka
nevojë të hapet, duhet të bëhet me kujdesin e shtuar, duhet të bëhet rrallë dhe
vetëm për nevoja specifike, tash i kanë futur duart, hundët dhe kthetrat të
gjithë ata që për arsye nga më të ndryshme ju pengon themeli mbi të cilën është
ngritur shqiptari, themeli mbi të cilin e me të cilin ne kemi mundur dhe mund
të qëndrojmë vertikalisht. Në emër të një ideje sharlatane, por të rrezikshme,
se asgjë nuk mund të jetë aq e mirë, aq me vlerë e aq e shenjtë, sa të mos kontestohet e të
mos shpupuritet në të, po preket në gjithçka shqiptare, po preket në bazën e
saj, në shtyllat e identitetit të saj. Askush dhe asgjë nuk është imun ndaj
kësaj të keqe të re regresiste e më së paku kutia e shqiptarizmës, për të cilën
janë flijuar shumë dhe me shekuj. Niset nga fillet se duan që t’i këpusin mu
ato, me prejardhjen iliro-pellazge të shqiptarëve dhe fillohet me pyetjen
cinike e dinake, ndoshta, ndoshta nuk jemi pasardhës të tyre dhe janë shumë të
vetëdijshëm, assesi nuk e bëjnë këtë rastësisht, sepse e dinë se kjo prejardhje
dhe sidomos gjuha shqipe është bebëza e identitetit tonë nacional. Vazhdojnë me
Skënderbeun dhe me luftën e shqiptarëve kundër Perandorisë Osmane. E dinë se
kjo është një nga shtyllat e shqiptarizmës dhe e identitetit tonë qytetërues e
nacional. Dëgjohet të thonë disa prej tyre pa fije frike, bile me arrogancën e
paskrupullt “vëllazën vallahi bilahi Skënderbeu ka vra mysliman me dorën e
vet”.
Pushtuesin e bëjnë fetar të mirë, fetarin mysliman të devotshëm,
ardhacakun pushtues e bëjnë haxhi, përhapës të madhështisë islame, kurse
luftëtarin kundër pushtuesit e bëjnë kaur, anti-islam, vrasës. Këta lugat
antishqiptarë nuk japin pesë pare se kështu po ngulin shtizë në bebëzën e
shqiptarizmës, po prekin në njërën nga vlerat unike e të shenjta të saj, ku
feja dhe kombi shkojnë dhe kanë shkuar bashkë dhe kanë mbrojtur pragun tonë dhe
kanë mbajtur të ndezur shkëndijën e lirisë si udhërrëfim për gjenerata e
gjenerata. Në atë kutinë madhështore të shenjtë dhe të virgjër të historisë
sonë të lavdishme, ata fusin dorën dhe mendjen në kajde të shejtanit dhe hedhin
helm mbi të drejtën zakonore shqiptare e cila aq shumë ju pengon. Të
vetëdijshëm për forcën e saj magjike
nëpër historinë tonë, të vetëdijshëm për faktin se e drejta zakonore shqiptare
është margaritar i qytetërimit shqiptarë dhe vlerë unike në gjithë qytetërimin
botëror, të vetëdijshëm për rolin unifikues të saj kurrë të tjerët na donin të
përçarë dhe rolin e saj përjashtues dhe refuzues të të gjitha të drejtave të
tjera që na janë imponuar me shpata e syngji, sulmojnë këtë shtyllë tonën të
shenjtë e cila pulson aktive dhe e cila na ka veçuar nga të tjerët. Dhe
vazhdohet me këtë qasje antishqiptare edhe më tutje. Shpurritin me qëllimet nga
më të ndryshme në folenë tonë të shenjtë nacionale, duke sulmuar figurat dhe
ngjarjet e ndritshme.
Tani na del se ndoshta dhe fillohet kështu me një ndoshta
cinike, kinse racionale dhe qëllimmirë për ta zbuluar të vërtetën, ndoshta edhe
Jusuf Gërvalla ka qenë bashkëpunëtor i pushtetit serb, ndoshta edhe të gjithë
ata që kanë krijuar dhe mbledhur para në fondet “Tre përqindëshi” apo “Vendlindja
thërret” kanë qenë dhe janë hajna e bashkëpunëtorë të Beogradit e ne që kemi
dhënë para, budallenj që nuk e kemi ditur këtë se është dashur ta dimë.
Kështu
vazhdohet për vrasjet e spiunëve e bashkëpunëtorëve të pushtetit millosheviçian
pak para lufte. Për ato vrasje dhe për këtë qëndresë flitet dhe ato vlerësohen
me kandarin e të drejtave të njeriut, me kodet dhe ndjenjat e tragjedisë
personale e familjare, duke harruar se ato ngjarje meritojnë të mbesin në atë
strofullin e shenjët të historisë, sepse ato kanë bërë kthesa titanike
pozitive. Edhe për rezistencën aktive paqësore, e cila nga kodi moral shqiptar
dhe nga e drejta zakonore shqiptare, sidomos nga institucioni i leçitjes,
kishte marrë brumë dhe strukturuar rezistencën si filozofi autoktone politike,
thonë se e ka nisur dhe është dirigjuar nga Beogradi. Kështu pandalshëm, kështu
kundër gjithkujt dhe gjithçkaje, deri sa nuk mbetet hero që nuk mund të rrijë i
paprekur dhe ngjarje që mund të mbetet e shenjtë në altarin e shqiptarizmës.
Por kjo nuk është e tëra që bëhet brengosëse. Edhe shoqëritë e tjera mbase kanë
kaluar në peripeci e sulme të tilla, por nuk ju ka humbur kështu rruga në
oborr. Forca e një shoqërie matet me prirjen për t’u konsoliduar, për të
reaguar dhe për t’u mbrojtur suksesshëm dhe përmbajtësisht nga sulmet e tilla.
Por ja që ne nuk po mund të mbrohemi, as që po dimë të mbrohemi nga
antishqiptarët prej aq kohësh. Gjithsesi se një pjesë të madhe të fajit e ka
edhe inteligjenca jonë. Është ajo që duhet të reagojë shpejt, drejtpërdrejt dhe
vazhdimisht, është ajo e thirrur ta mbrojë këtë identitet tonin që po sulmohet
në themelet e saj. Por ja që ajo këtë nuk po e bën. Pse nuk po e bën këtë
mbrojtje ashtu si dhe sa duhet sot inteligjenca e Kosovës? Përgjigja në këtë
pyetje hap një temë tjetër gjithsesi shumë të rëndësishme, e cila e do edhe një
kolumne tjetër për ti dhënë një lloj përgjigje.
Kommentare
Kommentar veröffentlichen