Janari kosovar është një
pellg me gjak
Enver Robelli, Koha Ditore
17.01.2014
Mbi vrasjet, vrasësit dhe
hienat politike
1. “Krimi që nuk
ndëshkohet, përsëritet!”
Para një viti familja e
Smajl Hajdarajt, deputet nga radhët e Lidhjes Demokratike të Kosovës i
legjislaturës së parë të Kosovës pas çlirimit, iu drejtua opinionit me një
letër proteste dhe me një thirrje për ndihmë, për shkak se ende nuk ishin
zbuluar vrasësit e njeriut më të dashur të tyre. Vjet patën kaluar 11 vjet nga
vrasja, sivjet 12 vjet, por vrasësit nuk janë arrestuar ende. Të premten, më 17
janar, do të mbushen 12 vjet prej se u vra Smajl Hajdaraj. Para një viti
trashëgimtarët e Smajl Hajdarajt në “Kohën Ditore”, mes tjerash, shkruanin: “Si
familjarë ne jemi të bindur se vrasja e Smajl Hajdarajt është kryer për motive
politike. Me vrasjen e tij është synuar të përvetësohen meritat e luftës dhe të
goditet një oponent politik, i cili gëzonte autoritet në trevën e Dukagjinit si
politikan i Lidhjes Demokratike të Kosovës, si ithtar i ndërtimit të
institucioneve dhe kundërshtar i anarkisë dhe metodave staliniste të luftës për
pushtet. Prindi ynë kishte sakrifikuar shumëçka për lirinë e Kosovës. Ai nuk i
kishte borxh askujt, ai punoi me krejt qenien e tij për çlirimin e vendit.
Shteti i Kosovës, Republika e Kosovës i ka borxh familjes sonë dhe mbarë
shoqërisë për moszbulimin e vrasësve të Smajl Hajdarajt dhe urdhërdhënësve të
tyre. Arrestimi dhe dënimi i vrasësve, i organizatorëve dhe i urdhërdhënësve ia
kthen dinjitetin shtetit. Drejtësia duhet të angazhohet për këtë, në mënyrë që
Kosova të mos mbesë arenë e vrasjeve të pasqaruara. Krimi që nuk ndëshkohet,
përsëritet!”
Inxhinierin Smajl
Hajdaraj, aktivistin e kryehershëm të LDK-së, komandantin e pathyeshëm të
Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës për rajonin e Rugovës, e vranë në terr, pak
minuta para orës 20:00 në hyrje të banesës së tij në Pejë. E vranë derisa ai po
u sillte qumësht familjarëve të tij, qumësht që ia kishte dhënë nëna në Fushë
të Pejës. Të premten, më 17 janar 2014, kur do të mbushen 12 vjet nga likuidimi
i Smajl Hajdarajt, ndoshta atë sërish do ta përkujtojnë disa nga partia e tij,
Lidhja Demokratike e Kosovës. Ndonjëri nga liderët e saj do ta përmendë vrasjen
e tij për të fituar poenë politikë. Jo pak qytetarë të Kosovës edhe të premten
– sërish - do t’i shikojnë lajmet në televizionet kombëtare e lokale dhe nëse
këto televizione do të japin ndonjë lajm për përvjetorin e vrasjes së Smajl
Hajdarajt, shumëkush do të thotë me indiferencë bizare: “Ah, po ky i Rugovës që
e patën vra këta...”! “Këta”, pra vrasësit, janë në mesin tonë, përfshirë edhe
urdhërdhënësit, të cilët hiqen sikur po bëhen shumë merak për të ardhmen e
Kosovës derisa përpiqen t’i heqin njollat e gjakut nga duart e tyre. Sivjet
Lidhja Demokratike e Kosovës mbledhjen përkujtimore për Smajl Hajdarajn duhet
ta mbajë para Shtabit të Policisë së Kosovës dhe të vazhdojë marshimin para
Zyrës së kryeprokurorit të Shtetit, pastaj të ndalet për disa çaste para zyrës
së EULEX-it, misionit më të shtrenjtë të Bashkimit Europian. Nëse mbledhja
përkujtimore do të mbahet në ndonjë sallë teatri, është e mundshme që në mesin
e pjesëmarrësve të jenë edhe urdhërdhënësit e vrasjes së Smajl Hajdarajt.
LDK-ja prej vitesh në lidhje me vrasjet e pasluftës kryesisht loz lojëra
teatrale: para opinionit bën parada viktimizimi, ndërsa në prapaskenë bën
pazare me urdhërdhënësit e supozuar të këtyre vrasjeve! Sa shishe verë janë zbrazur
në këtë hipokrizi mund ta dinë vetëm ata shtiracakë që na sillen si vulëmbajtës
të “patriotizmit burimor shqiptar”.
2. Gjaku mbi borë në
Untergruppenbach.
A ishin dy apo tre vrasës
që më 17 janar 1982 shkrepën plumba mbi trupat e Jusuf e Bardhosh Gërvallës dhe
Kadri Zekës – kjo është e parëndësishme. Ajo çfarë duhet t’i interesojë
opinionit të Kosovës sot është zbulimi i rrjetit të gjerë të kriminelëve dhe të
informatorëve që ishin aktivë në kuadër të logjistikës së shërbimeve sekrete
jugosllave për vrasjen e tre aktivistëve kosovarë të të drejtave të njeriut në
Untergruppenbach të Gjermanisë. Vrasësit mund të jenë serbë, por ndihmësit dhe
informatorët, sipas të gjitha gjasave dhe informacioneve në dispozicion, janë
shqiptarë. Ata sot mund të kenë status shoqëror në Kosovë, të sillen e
mbështillen në opinion si kalemxhinj e patriotë të shpifur, të gëzojnë
privilegje e poste publike dhe të ndukin ndonjë milion euro nga buxheti i
Republikës, në themelet e së cilës qëndron veçanërisht gjaku i Jusuf e Bardhosh
Gërvallës dhe Kadri Zekës. Këtë shans të papërsëritshëm bashkëpunëtorëve e
informatorëve të dikurshëm të UDB-së/SDB-së ua ka dhënë nomenklatura politike e
Kosovës, e cila për të qëndruar në pushtet nuk zgjedh aleatë. Udbashët e
djeshëm dhe pinjollët e tyre nuk kanë mundur të gjejnë vend më të përshtatshëm
se Kosova për t’i “pastruar” biografitë e tyre. Dhe për këtë situatë të krijuar
një pjesë të madhe të fajit e bart edhe shoqëria kosovare, e cila është bërë
indiferente ndaj krimit e korrupsionit. Përvjetorët e atentateve politike
kalohen me ceremoni rutinore dhe me fjalime shpeshherë bajate, ku dominojnë
patetika dhe përbetimet patriotike. Për punë të mirëfillta hetimore duket se nuk ka askush
as interesim, as kohë, as vullnet.
Para më shumë se një dekade Policia e Kosovës është dashur të themelojë
një komision të veçantë, i cili në bashkëpunim me prokurorë të përgjegjshëm dhe
me ndihmën e hetuesve në Gjermani, Zvicër, Belgjikë e gjetiu do të mblidhte
pandërprerë të gjitha pjesët e mozaikut të krimit jo vetëm në Untergruppenbach.
Në vend të kësaj ndodhi diçka tjetër: menjëherë pas luftës “persona të
panjohur” vranë Selim Broshën, një inspektor milicie të rangut të lartë, i cili
me gjasë ka pasur informata të dorës së parë për shumicën e atentateve politike
në mesin e emigracionit politik shqiptar. Brosha ishte i ngarkuar për
“përcjelljen e veprimtarisë armiqësore të emigracionit shqiptar në Perëndim”.
Nuk mund të përjashtohet mundësia që atë e vranë pikërisht ata që frikësoheshin
se Brosha mund të tregonte se kanë qenë bashkëpunëtorë të shërbimit sekret
jugosllav. Kjo është një pjesë e tragjedisë së ish të burgosurve politikë
shqiptarë në ish-Jugosllavi dhe aktivistëve të lëvizjes së ashtuquajtur
“ilegale”: të përvuajtur, të keqtrajtuar dhe idealistë shpeshherë deri në
naivitet ata sot nuk janë të sigurt se cili prej shokëve të tyre mund të ketë
qenë dorë e zgjatur e UDB-së/SDB-së, cili mund të jetë keqpërdorur nga
“diplomatët” e Shqipërisë komuniste për të “kontrolluar ideologjikisht”
emigracionin dhe cili mund t’i ketë shërbyer Beogradit me informata, të cilat
përfundonin në Tiranë apo anasjelltas. Si e morën vesh, ta zëmë, agjentët
jugosllavë se Kadri Zeka do të udhëtonte nga mesi i janarit prej Zvicrës
lindore në afërsi të Heilbronnit për t’u takuar me vëllezërit Gërvalla? Gjaku
mbi borë në Untergruppenbach ende nuk është tharë, por dita-ditës po thahet
kujtesa e shoqërisë kosovare, po thellohet dehumanizimi i saj dhe po zgjerohet
gatishmëria për të bashkëjetuar me hiena politike, me kriminelë dhe me të
njollosur nga krimet.
3. Përtej janarit...
Çka u thonë gjeneratave të
sotme emrat Rasim Zenelaj, Vehbi Ibrahimi, Enver Hadri? I pari u plagos rëndë
më 14 maj 1981 në banesën e tij në Frankfurt, kur atij tentoi t’ia merrte jetën
bashkëpunëtorja e shërbimit sekret jugosllav (SDB) Zorica Aleksiqi, e cila
gëzonte mbështetje nga zyrtari i Konsullatës së Jugosllavisë Salih Salihu, që
ishte me origjinë nga komuna e Skenderajt. I dyti - Vehbi Ibrahimi – u vra më
10 tetor 1981 në Bruksel nga agjentët e UDB-së/SDB-së, sipas një analize të
ekspertëve të sigurisë të një vendi të BE-së. I treti – Enver Hadri – u vra më
25 shkurt 1990 në Bruksel, sipas të gjitha gjasave nga kriminelë serbë të
rekrutuar nga UDB/SDB. Të gjithë këta vepronin në organizata të ndryshme në
emigracion, por synim të përbashkët e parësor kishin një Kosovë të lirë. Kjo
Kosovë, gjysmë e lirë dhe gjysmë sovrane, siç është sot, kujtimin, nderimin dhe
respektin e shpreh me bakër e kallaj. Kjo është epoka e bronzimit të historisë,
jo e njohjes së saj dhe as e mirënjohjes.
Kommentare
Kommentar veröffentlichen